Wageningen heeft geen smoel

‘Woageningen’ is beroemd. Als stad van de bevrijding, als stad van de vlinders, de bosbouwers, de appel-ontwikkelaars, het milieu in de ruimste zin van het woord, als stad van het MARIN, als stad van een ooit roemruchte voetbalclub, als stad van de ontwikkeling van de akkerbouw in Afrika, en zo kan ik nog wel doorgaan, pagina’s lang.
Vraag een boer in Afrika of Indonesië wat ze weten van Nederland en ze noemen Wageningen!
Kortom, Wageningen betekent wat, in de hele wereld. Ze is één van de visitekaartjes van Nederland. En daar zit geen woord overdrijving in!
Ik ben dan ook trots op mijn stad.

Maar ik ben niet overal trots op. Zo ben ik al jaren sjacherijnig over de binnenkomst van Wageningen. En dat van alle kanten!
De rotondes kunnen een visitekaartje zijn, een binnenkomertje waar je direct al een goed gevoel van krijgt. De eerste indruk is immers een daalder waard!


Het 'binnenkomertje' van Wageningen: de Droevendaalse rotonde.

Zie hier onze belangrijkste stadsingang bij de Droevendaalse Steeg: Drie armetierige boompjes, veel borden, lantaarnpalen en ander ‘meubilair’ die van het geheel een rommeltje maken. De steeg doet zijn naam eer aan: droevig, indroevig. Een verloren kans.
(AvD)

PS1: De ‘Paal van Bernhard’ zou hier prachtig staan: vanuit de verte al zichtbaar: een ‘landmark’ van formaat!

Maar dan op de rotonde!

PS2: Ik stel voor dat B en W een prijsvraag uitschrijven. Het winnende idee krijgt het zilveren paaltje van de stad Wageningen...