De teneur van diverse commentatoren op de Nederlandse politiek is, terecht, dat die politici komen bovendrijven die een beetje lijken op de grootste gemene deler van de karaktertrekken die in het Nederlandse volk vaak de boventoon voeren: angst, risicomijden, niet boven het maaiveld, altijd zoeken naar, juist, de grootste gemene deler.
Maar het tegendeel kan wat vaker genoemd worden: de politici krijgen het volk (de critici) die ze zelf oproepen. Als je altijd kiest voor risicomijding en willen voorkomen dat 'het volk' in de stress schiet, voor slap en volgend, krijgen juist die politici het zwaar te verduren, ladingen kritiek over ze heen. De critici (lees: meestal de 'not in my backyard' actievoerders) weten immers dat met een beetje druk het (goede, gedurfde, eerlijke etc.) voorstel wel weer van tafel verdwijnt. En zo sukkelen we maar door.
Er is een lichtpuntje, dat Adri Duivestein, vandaag verwoordde: als er eenmaal een (vaak te halfslachtig) besluit is genomen, zijn we vaak behoorlijk efficient in de implementatie.
Adri vergist zich. Dat was toen we nog een behoorlijk functionerend ambtenarenkorps hadden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten