Ik was vanmiddag met mijn rolstoelvriendin op de officiele herdenkingsbijeenkomst van Bevrijdingsdag in Wageningen in de Johannes de Doperkerk. Veel hoge pieten, Van Vollenhoven en blikborsten. De bijeenkomst was ongeinspireerd. Alleen de toespraak van Winnie Sorgdrager was goed, maar niets is zo deprimerend als een fanfareorkest dat driekwart van de bijeenkomst (!) uitermate moeizame muziek speelt. Alleen de militaire mars klonk goed. En het Wilhelmus. Mijn 92-jarige rolstoelvriendin was als enige overgeblevene Wageningse verzetsheldin uitgenodigd.
Ze werd achterin geplaatst, ondanks mijn verbaasde vraag waarom ze niet vooraan kon zitten. Nee, dat kon niet. Ze zag (vanuit haar lage positie) alleen ruggen.
Halverwege realiseerde ik me dat en ik stelde voor naar voren te gaan. Ze wilde het niet, maar ik had moeten doorzetten en een lekkere confrontatie met de pieten aangaan. Zo van: raak me niet aan en (luid) "moet de enige heldhaftige persoon in deze kerk achterin zitten waar ze niets kan zien?" Maar ik deed het niet en ik heb er een slecht gevoel bij dat ik dit liet gebeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten